Slumdog Millionaire

Το «μικρό» φιλμ με την μεγάλη ψυχή που παρά την απουσία των αναγνωρήσιμων ονομάτων μπροστά από την κάμερα κατάφερε να συμπεριλάβει μέσα σε δυο ώρες ολόκληρη την ιστορία της Ινδίας των τελευταίων 20 χρόνων απέσπασε οκτώ βραβεία Οσκαρ, έχοντας προταθεί σε δέκα κατηγορίες.
Αναλυτικότερα, το «Slumdog Millionaire» κέρδισε τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου βασισμένου σε ξένο υλικό (Σάιμον Μποφόι), μουσικής (Α.Ρ. Ραχμάν), τραγουδιού («Jai Ho»), μοντάζ, φωτογραφίας και ηχητικού μοντάζ. Η ειρωνεία είναι ότι το «Slumdog Millionaire» παρολίγο να μην διανεμηθεί καν στις αίθουσες αφού το στούντιο που το στήριζε, η Warner Independent Pictures ανέστειλε τις δραστηριότητές της παγώνοντας χρηματοδοτήσεις και διανομή στην Αμερική. Το «Slumdog Millionaire» μπήκε στο ράφι με προοπτική να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή στο DVD και χάρη στην επιμονή του παραγωγού του ,Κρίστιαν Κόλσον (στον οποίο δόθηκε το Οσκαρ καλύτερης ταινίας) την διανομή του ανέλαβε η Fox Searchlight οπότε και παίχθηκε σε περιορισμένο κύκλωμα. Στην Ελλάδα θα αρχίσει να προβάλλεται την Πέμπτη 5 Μαρτίου.
www.tovima.gr

Υπόθεση:Διαδραματίζεται και γυρίστηκε στην Ινδία και παρουσιάζει την ιστορία ενός νεαρού αμόρφωτου Ινδού από τις φτωχογειτονιές της Βομβάης, ο οποίος εμφανίζεται στην ινδική εκδοχή του τηλεπαιχνιδιού Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος και ξεπερνά τις προσδοκίες του κοινού, εγείροντας τις υποψίες του τηλεοπτικού οικοδεσπότη και της αστυνομίας.

Η συνέχεια του άρθρου...

The Duchess-Η Δούκισσα

Η Δούκισσα του Ντέβονσαϊρ, Τζορτζιάνα Σπένσερ, ήταν το απόλυτο 'It Girl'. Έξυπνη, λαμπερή και αγαπητή, είχε όλες τις δυνατότητες για να συμμετέχει ενεργά στην διεθνή πολιτική σκηνή. Ως επικεφαλής του προοδευτικού κόμματος των Whig, κατάφερε να επιφέρει συντριπτικές αλλαγές στην κοινωνία της Αγγλίας.

Κι ενώ η δύναμη και η δημοτικότητά της μεγάλωναν, ένας μόνο άντρας αντιστεκόταν σθεναρά στη γοητεία της: ο ίδιος της ο σύζυγος, ο Δούκας.

Όταν τελικά εκείνη αποφάσισε να βρει το δρόμο της ακολουθώντας την καρδιά της, οι συνέπειες των πράξεών της έγιναν το κυρίαρχο θέμα συζήτησης σε ολόκληρο το Λονδίνο.
Σκηνοθεσία: Saul Dibb

Ηθοποιοί: Keira Knightley, Ralph Fiennes, Charlotte Rampling, Dominic Cooper, Hayley Atwell
www.avsite.gr/

Η συνέχεια του άρθρου...

The curious case of Benjamin Button-Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον

«Γεννήθηκα κάτω από περίεργες συνθήκες.» Και έτσι ξεκινά η ταινία Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΝΤΖΑΜΙΝ ΜΠΑΤΟΝ, που αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας του Φ. Σκοτ Φιτζέρλαντ που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1920 και αναφερόταν στην ιστορία ενός άντρα που γεννήθηκε ογδόντα χρονών και καθώς περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο και πιο νέος. Την ιστορία ενός συνηθισμένου ανθρώπου, που δεν μπορούσε να σταματήσει το χρόνο. Η ταινία αφηγείται την εκπληκτική ιστορία ενός όχι και τόσο συνηθισμένου άντρα. Ξεκινώντας το 1918 από τη Νέα Ορλεάνη, στο τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και φτάνοντας μέχρι τον 21ο αιώνα, ο άντρας αυτός διαγράφει μία πορεία ζωής τόσο ασυνήθιστη, όσο θα μπορούσε να είναι η ζωή οποιουδήποτε ανθρώπου. Συναντά ανθρώπους, ανακαλύπτει νέα μέρη, βρίσκει και χάνει την αγάπη, τις χαρές της ζωής, έρχεται αντιμέτωπος με τη θλίψη του θανάτου, αλλά και με τόσα άλλα συναισθήματα που ξεπερνούν το χρόνο...
του Ντέιβιντ Φίντσερ
με τους Μπραντ Πιτ, Κέιτ Μπλάνσετ, Τίλντα Σουίντον
www.myfilm.gr

Η συνέχεια του άρθρου...

Μέρες Θυμού

Αστυνομική ταινία, εκ Δανίας, σε σκηνοθεσία Όλε Κρίστιαν Μάντσεν με θέμα τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και μαρτυρίες.
Υπόθεση: Flame και Citron είναι τα παρατσούκλια δυο αχώριστων συντρόφων, δυο Δανών αντιστασιακών κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής. Αμφισβητούν και αμφισβητούνται από την οργάνωσή τους. Καχυποψίες και σκοτεινές δολοπλοκίες.

http://www.in.gr/

Η συνέχεια του άρθρου...

Gran Torino

Ο συνταξιούχος πια εργάτης σε αυτοκινητοβιομηχανία, Γουόλτ Κοβάλσκι, περνάει τις μέρες του επισκευάζοντας το σπίτι του, πίνοντας μπύρα και πηγαίνοντας μια φορά τον μήνα στο κουρείο. Κι ενώ η τελευταία επιθυμία της εκλιπούσης συζύγου του ήταν να τον δει να πηγαίνει για εξομολόγηση, ο Γουόλτ ένας πικραμένος βετεράνος που κρατάει το M-1 του πάντα καθαρό και έτοιμο, νιώθει ότι δεν βαραίνει τίποτα την ψυχή του. Και η μόνη ψυχή που μπορεί να εμπιστευτεί αρκετά για να εξομολογηθεί όσα τον βασανίζουν, είναι ο σκύλος του, η Νταίζη.
H νέα ταινία του βετεράνου σκηνοθέτη και ηθοποιού Κλιντ Ιστγουντ, εμπεριέχει όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα που αφορούν στα πιο επίκαιρα θέματα, στο έπακρο.

www.in.gr

Η συνέχεια του άρθρου...

Παράδεισος στη Δύση- Eden is West

Είναι πράγματι να τον θαυμάζεις τον Κώστα Γαβρά. Μόλις έκλεισε τα 76 του χρόνια και σκηνοθετεί σαν 35χρονος. Κοιτάζει ξανά τον κόσμο με την αθωότητα του πρωτάρη κι αφήνει πίσω του κάθε κινηματογραφική ή ιδεολογική προκατάληψη. Τέσσερα χρόνια μετά το «Τσεκούρι» (σπάνια μια ταινία τόσο διασκεδαστική είπε τόσα πολλά και ουσιαστικά πράγματα για τον κόσμο και την οικονομικό-πολιτική κατάσταση της εποχής) ο Γαβράς κάνει κι άλλη στροφή. Διαγράφει το παρελθόν του «Ζ», του «Αγνοούμενου» και του «Αμήν», αναζητά δάνεια από το σινεμά του Φεντερίκο Φελίνι και του Τσάρλι Τσάπλιν κι αφήνεται στην παιγνιώδη ελευθερία του πειραματισμού.



Στην πραγματικότητα η ταινία έχει έναν μόνο χαρακτήρα, τον Ηλία (ο εξαιρετικός Σκαμάρτσιο του «Ο Αδερφός Μου Ειναι Μοναχοπαίδι») ο οποίος πλαισιώνεται από πολλούς μικρούς δευτερεύοντες τύπους. Ενα λαθρεμπορικό τον ξεβράζει στην Κρήτη. Χαμένος, χωρίς να γνωρίζει γρι ελληνικά ή έστω αγγλικά, ο Ηλίας ασκεί την τέχνη της προσαρμογής, της επιβίωσης και της ελπίδας. Φεύγει από την Ελλάδα, διασχίζει τη Γερμανία, περνάει τις Αλπεις, φτάνει στη Γαλλία, αναζητά το Παρίσι - το δικό του Ελντοράντο. Η καταγωγή του μας είναι άγνωστη - ακόμα και η γλώσσα που μιλάει είναι ανύπαρκτη και κατασκευασμένη. Είναι φυγάς και Οδυσσέας, σαλτιμπάγκος, απελπισμένος κλόουν και πολυμήχανος μάγος ταυτόχρονα. Είναι ο νέος άνθρωπος που ετοιμάζεται να κατακτήσει με θράσος τη γηραιά ήπειρο, ο ρακένδυτος γητευτής των δυτικών κόμπλεξ, ο τολμηρός εξερευνητής της αέναης ελπίδας.


Στην πρώτη (τουλάχιστον κατά το ήμισυ) ελληνική ταινία του ο Κώστας Γαβράς δεν παίρνει τίποτε στα σοβαρά. Ελίσσεται ανάμεσα στο χιούμορ, τη συγκίνηση και την ανθρωπιά και μιλάει με τον πιο πρωτότυπο τρόπο για τους λαθρομετανάστες και τον ρατσισμό, την ελπίδα και το αύριο της Ευρώπης. Είναι νέος και ώριμος, γενναιόδωρος, τολμηρός, ελεύθερος. Μακάρι να ήταν έτσι όλες οι ελληνικές ταινίες.



ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ-www.cinemag.gr

Η συνέχεια του άρθρου...

Η Ρέιτσελ Παντρεύεται -Rachel Getting Married

Το καινούργιο, αναπάντεχο πόνημα του πολυσχιδή Ντέμι («Η Σιωπή Των Αμνών»)δεν είναι μια μεγάλη εμπειρία, από εκείνες που σε κερδίζουν επιθετικά, από την πρώτη κιόλας στιγμή. Είναι, αντίθετα, ένα μικρό βίωμα, από εκείνα που σκαλώνουν στο μυαλό με το πέρασμα του χρόνου και, καθώς απλώνονται στη μνήμη, αποκαλύπτουν την πραγματική τους αξία.


Γυρισμένο σαν απόγονος του Δόγματος (μόνο απολύτως απαραίτητα κοψίματα στο μοντάζ, μέγιστη εκμετάλλευση του φυσικού φωτός, μουσική ενσωματωμένη στη δράση) ή, όπως ο ίδιος ο Ντέμι λέει, «σαν ντοκιμαντέρ», χαρακτηρίζεται από ορμητική ειλικρίνεια και αφοπλιστική αμεσότητα που σπάνια κατοικούν στο σινεμά μυθοπλασίας. Με μοναδική του έγνοια τους αξιαγάπητους, αν και περιστασιακά άκρως εκνευριστικούς, ήρωές του και το διαφορετικό αλλά πάντα δαιδαλώδες συναισθηματικό φορτίο καθενός από αυτούς.


Επικεντρωμένο στις ενστικτωδώς ρευστές, ακούρδιστες ερμηνείες των θαυμάσιων ηθοποιών - ανθρώπινων πλασμάτων του. Με πρωταγωνίστρια μια ευπρόσδεκτα τσαλακωμένη Χάθαγουεϊ («Το Μυστικό Του Brokeback Μountain», «Ο Διάβολος Φοράει Ρrada»), η οποία βγαίνει επιτέλους θριαμβευτικά από τη σκιά των χαρισματικών συμπρωταγωνιστών της (ΝτεΒιτ, Εργουιν και Γούινγκερ στη συγκεκριμένη περίπτωση), πλάθοντας μια οδυνηρά και συνάμα απολαυστικά ατελή Κιμ, που σου σπαράζει την καρδιά και ταυτόχρονα σου σπάει τα νεύρα με τον άτσαλο, αλλά από καρδιάς αγώνα της να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.


Με κινητήριο δύναμη το ανοιχτόμυαλο κι όμως πεισματικά γειωμένο στην πραγματικότητα, πολυεθνικό σενάριο της Λιούμετ, που σε ένα γάμο χωρά όλες τις φυλές, τις θρησκείες και τις μουσικές του κόσμου. Και σκηνοθέτη-ενορχηστρωτή τον Ντέμι, που αφουγκράζεται όλη την οκτάβα των εντάσεων και των λεπτών ισορροπιών στην παραγνωρισμένη από το σινεμά σχέση μεταξύ δύο γυναικών αδερφών, ενώ παράλληλα φτιάχνει ένα εύστοχο πορτρέτο μιας αληθινής, δυσλειτουργικής οικογένειας: των σύγχρονων ΗΠΑ, της ανθρωπότητας ολόκληρης ή απλά της δικής σου.


ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ-www.cinemag.gr

Η συνέχεια του άρθρου...

Επιχείρηση Βαλκυρία- Valkyrie

Αλλη μια ιστορική πολιτική ταινία, από την οποία απουσιάζει και η ιστορία και η πολιτική. Είναι τραγικό, όμως, αν το καλοσκεφτείς. Ενα καθαρά πολιτικό συμβάν το οποίο θα μπορούσε να αλλάξει την Ιστορία του προηγούμενου αιώνα, αναπαρίσταται σαν μια περιπέτεια κατασκοπικής μυθοπλασίας με καλούς και κακούς όπου οι μεν κυνηγούν τους δε, χωρίς ποτέ να καταλαβαίνεις το ακριβές «γιατί».


Οι αξιωματικοί που επιχείρησαν το πραξικόπημα και τη δολοφονία του Χίτλερ δεν ήταν μέλη ούτε των Ες Ες ούτε του Ναζιστικού κόμματος. Τι ήταν όμως; Αυτό δεν ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη και τον σεναριογράφο, λες και είναι επουσιώδες.


Οι ιστορικές θεωρίες για τους πραξικοπηματίες, λοιπόν, είναι δύο: είτε ότι απλώς ήθελαν να σώσουν το τομάρι τους και να διατηρήσουν τα προνόμια της αριστοκρατικής τους καταγωγής είτε ότι όντως ήταν ιδεολόγοι αντιναζιστές. Η ταινία ενστερνίζεται τη δεύτερη άποψη, δεν λέει, όμως, τι είχαν σκοπό να κάνουν αν δολοφονούσαν τον Χίτλερ. Θα έκλειναν τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, θα οδηγούσαν τους Ναζί σε δίκη, θα προκήρυσσαν εκλογές; Οι ιστορικοί λένε ότι ο συνταγματάρχης Κλάους Φίλιπ Μαρία Κόμης φον Στάουφενμπεργκ (τον ερμηνεύει ο Τομ Κρουζ) και η ομάδα του ήταν φιλομοναρχικοί αριστοκράτες, εχθροί των εκλογών και της Δημοκρατίας, που ήθελαν μια ευνοϊκή συμφωνία με τους Δυτικούς, πριν οι Ρώσοι σπάσουν το Ανατολικό μέτωπο.


Υπάρχει βέβαια και η αντίθετη άποψη (ότι δηλαδή ήταν όντως ιδεολόγοι), όμως ούτε αυτήν μπορεί να την υποστηρίξει η ταινία, αφού μένει πεισματικά στην επιφάνεια της ιστορίας, στην ορατή ευκολία των πραγμάτων. Δεν μιλάμε βέβαια για μια απλή κινηματογραφική περιπέτεια με γεγονότα φανταστικά αλλά για το συλλογικό τραύμα της ευρωπαϊκής Ιστορίας.


Επιτέλους, κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι οι ιστορικές ταινίες απαιτούν ιστορικότητα και αλήθεια κι όχι μόνο θέαμα, σασπένς και απλά καλές ερμηνείες.


ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ-www.cinemag.gr

Η συνέχεια του άρθρου...

Τζαμίλ- Ma Salama Jamil

Σαν κουρασμένη συνείδηση ενός ολόκληρου λαού παγιδευμένου ανάμεσα στην ηθική και σε μια λανθασμένη αίσθηση ιερού χρέους, ο Τζαμίλ αναζητά απεγνωσμένα τον δικό του δρόμο μέσα στην αιματοχυσία και τον τυφλωμένο φανατισμό που υπακούει μόνο στον θεό της εκδίκησης. Πετώντας μας βίαια εν μέσω της δράσης, ο Σαργκάουι μας αφήνει με λογικές σκέψεις να ακολουθήσουμε αυξανόμενα παράλογες πράξεις: ο Τζαμίλ εκδικείται τη δολοφονία της μητέρας του, γνωρίζοντας ότι αυτή του η ενέργεια πρόκειται να τροφοδοτήσει έναν νέο κύκλο αίματος με πιθανά θύματα την οικογένειά του, την οποία προσπαθεί να προστατέψει.

Δεν είναι πως εξερευνά νέο έδαφος ο Δανο-παλαιστίνιος δημιουργός με αυτή του την ιστορία εκδίκησης και ούτε ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τις θεολογικές αναζητήσεις που κρύβονται στο σκηνικό αυτής της βεντέτας μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών. Η επιμονή, όμως, με την οποία εξετάζει το παράδοξο της έκφρασης περί «κλεισίματος του κύκλου της εκδίκησης», ζητώντας κι εκείνος τις ίδιες απαντήσεις με εμάς για τη γέννηση και τη διατήρηση ενός άσβεστου μίσους ανάμεσα σε αδέρφια, συντηρεί πάντα φρέσκια και καθηλωτική την αφήγηση, ακόμα και στις στιγμές που φλερτάρει επικίνδυνα με τον ακραίο μελοδραματισμό.


Ο πρακτικά ερασιτέχνης πρωταγωνιστής Νταρ Σαλίμ (με φυσική παρουσία και δυναμισμό που θυμίζει Βιν Ντίζελ, αλλά με τις ομοιότητες ευτυχώς να σταματούν εκεί) ζωντανεύει τον τραγικό του ήρωα με ένα οργισμένο πάθος που ολοένα εντείνεται χάρη στα ανηλεή και ασφυκτικά κοντινά πλάνα του Σαργκάουι. Ο οποίος λειτουργεί με διαφορετικές αλλά εξίσου νευραλγικές συνισταμένες το δίχως ανάσα σινεμά ενός Γκρίνγκρας αλλά και τη φυσικότητα του Δόγματος, ενώ μάλλον όχι τυχαία, ο σεναριογράφος της «Οικογενειακής Γιορτής» συνυπογράφει το σενάριο και αυτού εδώ του δείγματος μιας νέας γενιάς δανέζικου κινηματογράφου.


Η ταινία στάζει τεστοστερόνη, με την ένταση να ξεχύνεται από κάθε κάδρο ακόμα και όταν η δράση πιάνει την πίσω θέση, παραδίδοντας τα ηνία σε στιγμές χαμηλότερων τόνων αλλά εξίσου νευρώδεις. Είναι σε αυτές τις ήσυχες αλλά διόλου ήρεμες διαπροσωπικές στιγμές που ορίζονται οι παράμετροι αυτής της τραγωδίας, επιτρέποντας στην τελική της έκβαση να ριζωθεί βαθιά στη συνείδηση του θεατή.



ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ-www.cinemag.gr

Η συνέχεια του άρθρου...

Ο Παλαιστής -The Wrestler

Οι αγώνες wrestling είναι στημένοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι ματώνεις λιγότερο από τη σύγκρουση με το πάτωμα του ρινγκ. Οι ταινίες είναι κατασκευασμένες πραγματικότητες. Αυτό δεν σημαίνει ότι συνθλίβεσαι λιγότερο από την αλήθεια τους. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει μία προϋπόθεση: επαγγελματίας παλαιστής και σκηνοθέτης οφείλουν να έχουν κότσια.

Ο Αρονόφσκι μπαίνει στην παλαίστρα της ταινίας και στη ζωή του «Παλαιστή» του αποφασισμένος. Με κατά μέτωπο επίθεση. Στήνει τα πλάνα του σε άβολα κοντινά, ώστε η αποσύνθεση του ανθρώπινου σώματος μέσα στο ρινγκ να αποτυπώνεται ένα σπασμένο κόκκαλο τη φορά. Μετά όμως κάνει κάτι ακόμα πιο επώδυνο: παίρνει την κάμερα στον ώμο και τον ακολουθεί. Οταν σβήνουν οι προβολείς, όταν σωπαίνουν οι αλαλαγμοί των κερκίδων κι ο μεσήλικας ξοφλημένος παλαιστής μένει αντιμέτωπος με τη μοναξιά και την αβάσταχτη ησυχία της καθημερινότητάς του.


Το καδράρισμα της «Αμερικής του πουθενά», όπου οι ζωές των ξεπεσμένων ανθρώπων μοιάζουν με νεκροταφεία από Cadillac που κάποτε κάποιος τις αγόρασε σαν το Αμερικανικό Ονειρο αλλά τώρα μόνο ο αέρας συντροφεύει τα σπασμένα παράθυρά τους, γίνεται από τον Αρονόφκσι με ποιητικό οίστρο. Η ειλικρίνεια της εικόνας διαγράφεται στα σημεία - νιώθουμε ότι μαραζώνουμε κι εμείς σε trailer parks, γυμναστήρια, σούπερ μάρκετ και κωλάδικα του Τζέρσεϊ. Γι αυτό και δεν του συγχωρούμε που πετάει την πετσέτα στο τελευταίο εικοσάλεπτο της ταινίας του. Που, μάλλον πιεσμένος από τα στούντιο που τον κρατάνε σε σφιχτό μπάτζετ και λουρί μετά την αποτυχία της «Πηγής Της Ζωής», υπέκυψε στο εύκολα αναγνώσιμο μελό με προβλέψιμες «ανατροπές» και παιδαριώδη λογύδρια κάθαρσης.


Στους στημένους αγώνες, όμως, το θέαμα μπορεί να σωθεί αν έχεις ταλαντούχο σύμμαχο. Κι ο Αρονόφσκι στοιχημάτισε σε γκανιάν. Η επιλογή του Μίκι Ρουρκ επιδεικνύει τα μεγάλα «κοχόνες» του σκηνοθέτη του, αλλά η ερμηνεία του τα ακόμα μεγαλύτερα δικά του. Σπάνιες φορές βλέπει κανείς το απόλυτο, εξευτελιστικό ξεγύμνωμα. Ο Ρουρκ ξέρει ότι ξέρουμε. Ξέρει ότι δημοσιεύει την προσωπική του ξεφτίλα. Σαν λαβωμένο ζώο, όμως, που δεν έχει άλλη επιλογή από το να μας εμπιστευτεί, μας επιτρέπει να επιθεωρήσουμε από κοντά το κουφάρι του. Φοράει την ήττα της ζωής του στο παραμορφωμένο του πρόσωπο και μας κοιτάζει με γκρεμισμένα βλέμματα γεμάτα ντροπή αλλά και μια σπαραχτική δύναμη συνάμα. Δεν ζητάει εξιλέωση. Ζητάει το όνειρό του πίσω. Γι αυτό και του τα συγχωρούμε όλα. Κι από τέρας του τσίρκου, τον στέφουμε μεγάλο πρωταγωνιστή. Πρωταθλητή που, τέλη Φεβρουαρίου, ευχόμαστε να πάρει το χρυσό.



ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ-www.cinemag.gr

Η συνέχεια του άρθρου...